Maar hoe begon het eigenlijk?

Voor ik het idee kreeg, en de moed had, om mijn eigen reisorganisatie op te zetten is er behoorlijk wat vooraf gegaan. Zo wist ik na het behalen van mijn HBO-diploma Toeristisch Management (in 2012, tijdje geleden hè) niet wat ik er nou precies mee wilde. Eerlijk is eerlijk, mijn scriptie ging over het opzetten van een reisorganisatie, dus misschien had ik toen wel al een beeld van wat ik er mee wilde… Toch is mijn reisorganisatie zoals ik deze nu opstart anders dan degene die ik in mijn scriptie heb behandeld. Daar heb ik namelijk gekeken naar de mogelijkheden om wakeboardreizen, paardrijdreizen, culinaire reizen, reizen voor sportreizen of golfreizen te organiseren. Uiteindelijk een heel plan uitgewerkt om golfreizen te organiseren, om er vervolgens helemaal niks mee te doen. Beetje jammer achteraf gezien zeker, want die business is nog steeds booming! Toch wil ik mij daar nu niet oprichten omdat ik iets veel leukers heb gevonden. Maar ik dwaal weer af (wen er maar vast aan ?)

Het ei (of in dit geval de mail) van Columbus

Op een herfstachtige dag in september, terwijl de regen tegen de ramen sloeg en de bliksem mijn kamer verlichtte en ik onder mijn dekentje met een kopje thee op de bank zat (nee grapje weet niet meer welke dag het was en wat voor weer, maar dit klonk wat beter in mijn hoofd dan alleen “op een dag”, het deel van het dekentje en de thee klopt hoogstwaarschijnlijk wel trouwens) klapte ik mijn laptop open en zag ik daar dé mail van Columbus (niet de persoon, maar het reismagazine).

Vrijwillige reisbegeleider

Dé mail had als titel: Vrijwilligers als reisbegeleiders? Kan dat wel? De titel sprak mij direct aan en ik klikte op de link. Na het artikel gelezen te hebben en vooral het vele commentaar (Nee dat kon ECHT NIET hoor! Stelletje uitbaters!) zag ik een lijstje met reisorganisaties die vrijwilligers inzetten als reisbegeleider. Nu boden de meeste van die reisorganisaties vooral avontuurlijke, actieve en back to basic reizen aan. Toen was dat nog niet voor mij weggelegd, nu hecht ik veel minder waarde aan luxe (tot op zekere hoogte hè) en ben ik zelf ook veel avontuurlijker en actiever dan 5 jaar geleden. Maar één reisorganisatie sprak mij wel aan, een reisorganisatie uit België. Toen ik op hun site had gekeken was ik best enthousiast over het reisaanbod en de reisorganisatie en begon ik na te denken over het vak reisbegeleider. Want hoewel ik er zeker achter sta dat een vrijwilliger de rol van reisbegeleider op zich kan nemen (ik ben het bewijs) is het wel een vak apart, maar daar blog ik een andere keer wel over.

Perfecte timing

Omdat ik net single was en veel van mijn vriendinnen wel de liefde van hun leven (of in ieder geval voor even) hadden gevonden had ik ook niet echt iemand om mee op reis te gaan. Toen ik jong(er)? was ben ik wel eens alleen naar New York gegaan, maar ik miste daar echt iemand om alle leuke dingen en indrukken mee te delen. Internet was toen net in opkomst en van wifi had volgens mij nog niemand gehoord.. Jep ik praat over een hele tijd geleden jongens! Op reis gaan met een groep leek mij dus een top idee! Maar omdat ik van plannen en organiseren houd en ik vaak toch wel denk dat ik het beter weet (op reisgebied dan) was ik een beetje bang om deel te nemen aan een groepsreis. Het scenario om de reis te mogen organiseren, de planning te maken, mijn reiservaring in te mogen zetten en een leuke groep mensen te ontmoeten klonk als een droom! Dat ik daarbij ook nog eens de wereld verder zou ontdekken was natuurlijk helemaal een grote bonus!

Kan ik het wel?

Allerlei vragen spookten door mijn hoofd… Zou ik het wel kunnen? Met mensen die ik niet ken op reis gaan, voor minimaal 6 dagen? Naar bestemmingen waar ik zelf ook nog nooit ben geweest? Met 10 man op een kamer slapen en alle sanitaire voorzieningen delen, met vreemden? De verantwoordelijkheid dragen voor een groep van minimaal 8 personen? Oh en ook niet onbelangrijk: met Belgen op reis gaan als enige Nederlander? En, ook niet een klein detail, zou ik geen last van mijn heimwee krijgen? Want dat heimwee echt een dealbreker kan zijn was ik inmiddels al achter gekomen. Maar aan de andere kant dacht ik: Waarom zou ik dit niet kunnen? Oké ik kan 101 redenen bedenken, maar voor de verandering ga ik eens 10 redenen bedenken waarom ik het wel kan! Ik weet niet of ik er toen 10 heb bedacht, maar ik heb toch een sollicitatiebrief aan deze reisorganisatie geschreven.

De brief was goed…

Blijkbaar vonden ze bij daar dat ik goede redenen had bedacht, want na een paar dagen werd ik gebeld. Ze vroegen zich af of ik wel wist dat ze in België zaten. Ik had dat al gezien, maar zag daar geen probleem in. Bovendien ben ik gek op lange autoritten! Heerlijk om even mijn beste optredens te geven zonder mensen er mee lastig te vallen (oh ja en even iedereen uit mijn telefoonboek bellen ? dus de rit kan mij niet lang genoeg zijn). Gelukkig vonden zij het ook geen probleem en werd ik uitgenodigd voor een kennismaking in Leuven, ja het ontdekken van België begon al direct!

… de kennismaking ging wat minder soepel

Tijdens de kennismaking had ik een persoonlijk gesprek en daarna moesten we in groepsverband onze mening geven over verschillende onderwerpen. Ik voelde me direct een vreemde eend in de bijt, niet omdat ik de enige Nederlandse was, maar omdat ik eigenlijk continu tegengestelde antwoorden gaf. Nou weten de mensen die mij kennen dat ik ook wel eens dwars kan doen, maar ik werd hier wel onzeker van. Snapte ik het vak reisbegeleider dan toch niet? Gelukkig wist ik wel mijn mening te verdedigen en stond ik ook achter mijn keuzes, maar toen ik wegging zag ik het wel somber in. Was mijn Nederlandse directheid dan toch niet zo goed in dit geval? En moet ik altijd mijn mening laten horen, ook al deelt niemand die mening? Misschien moet ik toch maar wat vaker mijn mond houden en met de meerderheid mee gaan. Alleen… dat past zooo niet bij mij. Maar ja ik kon er nu toch niets meer aan veranderen, 3 weken afwachten stond mij te wachten.

Over dat wachten…

Wachten, ja dat is nogal een dingetje. Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik ben daar niet zo goed in… Ik heb het zelfs (meerdere malen) voor elkaar gekregen dat ze bij de LOI alvast telefonisch doorgaven of ik een tentamen gehaald had (niet verder vertellen, ons geheimpje). Sommige mensen zullen mij als stalker omschrijven, maar gelukkig ontpop ik mij alleen als stalker als ik moet wachten op een belangrijke uitslag, dus wees gerust! (Mits ik natuurlijk op een uitslag of antwoord van je wacht).

Jaaa! Ik mag de opleiding tot reisbegeleider doen!

Gelukkig hoeven jullie niet lang op het antwoord te wachten, en weten jullie eigenlijk het antwoord al. Want begin januari 2014 kreeg ik (na heel vaak mijn mail te refreshen) de verlossende mail! Ik mocht in maart de reisbegeleidersopleiding in “Het Prullenbos” volgen. Eerlijk, ik moest even Googelen waar dat precies lag, maar de omgeving zag er prachtig uit!

Opleiding succesvol doorlopen

In maart 2014 heb ik mijn opleiding met succes afgerond en mocht ik mijn eerste reis begeleiden. Dat dit het begin van vele reizen zou (13 reizen in 4 jaar tijd) zijn had ik toen nog niet verwacht.
In mijn volgende blogs vertel ik meer over die reizen, de bestemmingen en over de dingen die mij het meest zijn bijgebleven!

Liefs Sarina

(nog steeds geen leuke afsluiting bedacht… Komt denk ik door het sombere, regenachtige weer wat ik zie als ik naar buiten kijk… Maar ik ga binnenkort op reis dus ik zal daar wel een goede afsluiting vinden ?)