De leukste dagen in Canada bij Parc Omega

 

1 januari 2019: Het nieuwe jaar goed beginnen!

Vroeg uit de veren, want vandaag hadden we een drukke dag voor de boeg. Ook één van de hoogtepunten van de reis stond vandaag op de planning: naar Parc Omega. Even snel ontbijten bij Starbucks en alvast de lunch halen voor vanmiddag. We waren al voor de opening bij de schaatsenverhuur dus dat kon niet meer fout gaan! Dat dachten we tenminste… Om tien uur zou de schaatsenverhuur open gaan, maar om kwart over tien was er nog niemand. We vroegen aan de hulpverleners die langs kwamen hoe laat de mensen van de schaatsenverhuur er zouden zijn. Als antwoord kregen we dat dat per dag verschilde omdat ze het niet zo nauw namen met de tijd. Inmiddels had ik ook al een paar keer gebeld, maar we hoorden alleen de telefoon binnen overgaan en we wisten al dat daar niemand binnen was. Omdat we in de middag naar Parc Omega zouden gaan konden we niet heel lang meer wachten. We spraken af dat we tot half elf zouden wachten en anders helaas ons schaatsavontuur naar Saint Sauveur of Montréal moesten verplaatsen. Gelukkig was de kraam waar ze Beaver’s Tail verkochten wel al open en konden we genieten van deze zoete Canadese specialiteit. Helaas waren de mensen van de schaatsenverhuur er om half elf nog niet en besloten we naar Parc Omega te gaan.

Parc Omega: De leukste plek van Canada!

Parc Omega maakte de teleurstelling van het niet kunnen schaatsen ruimschoots goed! Parc Omega is een dierenpark in Omega waar een aantal dieren vrij rondlopen. Ook zijn er verschillende plekken waar de dieren achter een hek zitten, maar wel heel veel ruimte hebben om rond te lopen. Ik zou hier een heel boek over kunnen schrijven, want ik vind het zo gaaf! De weg, waar je met je auto overheen rijdt, loopt dwars door het dierenpark waar rendieren, bizons, zwijnen en kalkoenen vrij rondlopen. Je kunt de dieren wortels voeren en dan komen ze zo ver mogelijk je auto in. Ondanks de kou hebben we toch de hele tijd de ramen open gedaan als er weer een rendier naast ons stond. De bizons en rendieren die een gewei hadden mochten we niet voeren, de rest wel. Je volgt een bepaald parcours en onderweg kom je, naast de loslopende dieren, ook de plaatsen tegen waar de dieren achter een hek zitten. Je mag overal stoppen, mits je rechts blijft staan en in de auto blijft, dus je kunt overal de tijd voor nemen. We reden eerst met de auto naar het midden van het parcours. Daar werd een informatieve show over wolven gehouden waarin er meer verteld werd over de wolven, hun gewoonten en het leven in het wild. Hier zag je ook duidelijke welke wolven de leiders waren en welke wolven onderaan de roedel stonden. Vervolgens aten we onze lunch op en maakten we een ritje op de paardenslee. Dit was een heel klein rondje, maar wel leuk om een keer te doen! Onderweg kwamen we nog Bambi’s tegen waar ik een leuke selfie mee heb genomen.

We vervolgden de route en ik heb met zoveel mogelijk dieren selfies genomen. Ik vind dat echt hilarisch en het grappige is dat ik veel dieren, op de een of andere manier, ook zo ver krijg dat ze echt in de camera kijken. Zo lijkt het net alsof ze er even goed voor gaan staan en echt poseren voor de foto. Met de meeste rendieren was het gelukt, ook het zwijntje luisterde naar me en de volgende uitdaging waren de kalkoenen en bizons. We kwamen kalkoenen tegen en ik probeerde een selfie te maken waarbij de kalkoen recht in de camera keek. Wonder boven wonder is dat ook gelukt en het is echt een supergrappige foto geworden! Op het volgende stuk konden we witte vossen zien. Deze zaten wel achter een hek, maar waren heel schattig om te zien! Op het volgende deel zouden we zwarte beren achter het hek kunnen zien, maar die waren blijkbaar in een diepe winterslaap. Ik was best teleurgesteld, want ik ben echt gek op beren! Gelukkig werd ik daarna meteen opgevrolijkt door een hele lieve bizon. Toen we aankwamen rijden zagen we al dat de bizons de auto’s aan het aflikken waren. Op het moment dat wij bij de bizon aankwamen, liep hij naar mijn kant van de auto. Ik had mijn raam al open om de bizon te aaien. Het is een heel apart gevoel want de haren van de bizon zijn heel stug en het voelt heel dik aan. Ik wilde heel graag een selfie met deze bizon, maar dacht dat het niet zou lukken. Ik probeerde het toch en zei dat hij naar de camera moest kijken. Tot mijn verbazing deed hij dat en ik heb daar echt een hele leuke selfie van kunnen maken. Het filmpje daarvan zie je bovenaan deze blog. De bizon vond mijn haar blijkbaar ook lekker ruiken en ging volop met zijn hoofd en snuit tegen mijn hoofd aan. Ik vond het echt een hele schattige bizon en vergat ook op dat moment hoe gevaarlijk ze kunnen zijn dus ik kon er 100% van genieten. De rest van de auto vond het maar wat dat ik met elk dier een goede selfie kon maken dus binnenkort zal ik hier maar een stappenplan van maken.

De weg was op sommige plaatsen wel glad, maar we hebben er gelukkig niet heel veel last van gehad. Ik heb alleen één keer de auto van de helling naar beneden moeten laten rollen. Dit kwam omdat er midden op de weg een rendier stond en die was niet van plan om aan de kant te gaan. Toen het rendier eindelijk aan de kant ging lukte het mij niet meer om de helling op te komen omdat ik steeds weggleed. Uiteindelijk is het goed gekomen, maar ik vond het wel spannend! Uiteindelijk hebben we twee keer de route gedaan zodat we konden wisselen van plaats en iedereen leuke foto’s kon maken. We reden ook pas tegen sluitingstijd het park uit naar onze volgende verblijfplaats: Saint Sauveur. Nadat we ingecheckt hadden in ons hotel hebben we ons allemaal even opgefrist, want de meesten hadden de dieren wel geaaid of wat slijm van de dieren op zich gekregen. Daarna hebben we in bij een soort steakrestaurant wat gegeten. Dat was niet heel erg lekker, want mijn burger was bijna zwart aan de onderkant. Daarna nog maar wat lekkers genomen en op tijd gaan slapen. Morgen gaan we op een andere manier de berg af dan we al hadden gedaan.

2 januari 2019: Snowtuben

Deze ochtend gingen we naar een andere piste dan normaal. We gingen namelijk niet skiën of snowboarden, maar snowtuben. In het snowpark waar we heen gingen waren er verschillende mogelijkheden om van de berg af te gaan. Ook had je verschillende pistes, van groen tot zwart. We konden ook met een groepje samen de berg af in een soort raft of tornado. Daar begonnen we mee. Eerst met z’n allen in de raft. Deze werd door de skilift naar boven getrokken en bovenaan kon je de raft klaarzetten voor de afdaling. Met deze raft ga je gewoon recht naar beneden de berg af. We vonden dat allemaal erg leuk en de volgende stap was om met de tornado de berg af te gaan. Deze ging van dezelfde piste af als de raft, alleen dit was een rond ‘raft’ waardoor je onderweg nog een paar keer rondgedraaid werd. Meestal word ik hier behoorlijk misselijk in, maar dit keer viel dat gelukkig mee! Klaar voor de volgende afdaling! We gingen naar een ander deel van de piste en daar kozen we ervoor om in de bobslee naar beneden te gaan. Dit was echt supergaaf en we waren behoorlijk snel beneden. Op deze piste was er nog een andere manier om naar beneden te gaan: de Vortex 360. Ook deze draaide rond terwijl we naar beneden gingen maar nu zat je met je gezicht naar de buitenkant van de Vortex. Deze afdaling deed ik samen met de meiden uit mijn groep en ik kwam er (gelukkig tegen het einde) achter dat dit toch wel iets te intens was en ik echt behoorlijk misselijk was. Tijd voor pauze dus!

Met de band van de piste af!

In de kantine aten we wat en na even uitgerust te hebben was ik weer klaar voor de volgende pistes! Nu kreeg iedereen een eigen rubber band waar je in moest zitten, maar je kon wel samen de berg af. De jongens begonnen meteen op de zwarte piste, maar ik wilde eerst even kijken hoe dit ging. Ik ging samen met een meisje uit de groep naar de groene piste en dat vond ik al hoog. Toch was het echt geweldig om van de berg af te sjeezen en totaal niet eng. Klaar voor het volgende niveau dus! Rood was een stukje hoger en steiler, maar zag er ook heel gaaf uit. We werden door een hele grote man de berg afgeduwd en we gingen echt keihard! Nu vonden we het ook wel tijd om van de zwarte piste af te gaan! Ook dit ging helemaal goed en bij de volgende afdaling kwamen we de jongens van de groep tegen. We wisselden en ik ging samen met een van de jongens de zwarte piste af. Hoe goed het met het meisje ging, zo slecht ging het met die jongen. We gingen iets te hard de bocht door en ik stootte mijn elleboog tegen de ijswand en de jongen raakte met zijn voet de ijswand. Het deed meteen pijn en ik wilde eigenlijk even naar binnen om te kijken of het bloedde of niet.
In de kantine bleek dat het niet bloedde, maar het was wel erg dik. Ik moest van mijn groep toch even langs de EHBO en daar kreeg ik ijs om de zwelling te verminderen. Ze adviseerden mij ook om rustig aan te doen de rest van de dag dus ik ben niet meer mee gegaan toen ze met de rubberen banden naar beneden gingen. Aan het eind van de dag zijn we nog wel samen in de raft en de tornado gegaan. Gelukkig niet meer mijn arm gestoten! ’s Avonds nog wat gegeten bij een restaurant waar ze allerlei gerechten met kip hadden en heerlijke toetjes! Daarna naar bed, want de volgende dag gingen we shoppen en naar onze laatste verblijfplaats van de reis: Montréal!

Genieten in Mont Tremblant!

28 december 2018: Dansen in ons huis en een ritje op de sneeuwschuiver

Wat werd ik vanochtend lekker wakker! Het ontbijt was al door mijn medereizigers neergezet en ik kon zo aanschuiven! We wisten nog niet wat we gingen doen vandaag, maar dat het een relaxt dagje ging worden was wel duidelijk. Op de muziek van o zo foute artiesten hebben we staan dansen in de woonkamer. Danspasjes van K3-liedjes geleerd van mijn medereizigers en ik heb ze danspasjes van de Spice Girls geleerd. Ook het dansje van Cowboys en Indianen moesten ze kunnen vond ik. Het was echt heel tof en we hebben heel hard gelachen! Daarna ook nog meegezongen met Paul de Leeuw en een aantal Vlaamse artiesten. Inmiddels was het al wat later en wilden we toch nog wat gaan doen. We hadden ons lekker warm aangekleed en een deel van de groep begon met het maken van een sneeuwpop. Ik zag Bambi en wilde graag op de foto dus ik ben achter Bambi aangelopen. Uiteindelijk best een leuke foto geworden van Bambi en mij! De groep was al bezig met een sneeuwballengevecht en dat vond Bambi toch niet zo leuk dus die ging er weer vandoor. Als je een dik pak sneeuw ziet liggen dan is er natuurlijk niets verleidelijker om er even in te gaan liggen! Samen met een paar medereizigers hebben we sneeuwengeltjes gemaakt voor ons huis. Daarna hebben we nog een korte wandeling gemaakt en ons klaar gemaakt voor het avondeten.

Met speciaal vervoer naar het restaurant

We zouden vanavond niet zomaar ergens gaan eten, maar bovenop de piste in Mont Tremblant. Voordat het zover was gingen we eerst nog even door het skidorpje wandelen. Ook hier voelde je echt de kerstsfeer en was het nog prachtig versierd met lichtjes, kerstbomen en een kerstslee! Leuke foto’s gemaakt en om half zeven stonden we onderaan de piste klaar om opgehaald te worden door de sneeuwschuiver. Er konden twee personen voorin zitten bij de chauffeur en de rest kon achterin zitten. Heen zat ik achterin maar op de terugweg mocht ik voorin! Daar was ik ook wel blij om, want ik werd wel een beetje misselijk achterin. Halverwege de piste stopte we even zodat we wat foto’s van Mont Tremblant konden maken. Na twintig minuten kwamen we aan bij het chalet waar het  restaurant zich bevond: Le Refugee. Het hoofdgerecht bestond uit kaasfondue waar je verschillende soorten vlees en groenten in kon dippen. Dit was al heel lekker, maar het toetje was nog beter! Een heerlijke chocoladefondue waarin we verschillende soorten fruit zoals ananas, kiwi, banaan en aardbei nog lekkerder konden maken! Het enige nadeel van het restaurant was dat het toilet zich buiten bevond. Je moest een lampje op je hoofd zetten omdat je anders niks kon zien en dan de kou in! Rond negen uur werden we weer opgehaald en gingen we naar beneden met de sneeuwschuiver! Ik zat voorin en kon alles goed zien! Alleen viel er niet heel veel te zien en kon je amper vooruit kijken omdat het pikdonker was! Eenmaal beneden toen we uitgestapt waren maakte de chauffeur nog wat donuts met de sneeuwschuiver en vertrokken wij weer naar huis. Daar hebben we nog wat spelletjes gedaan en films gekeken voor we gingen slapen.

29 december 2018: Snowshoeing

Voor we op pad gingen voor onze wandeling op snowshoes hebben we heerlijk ontbeten. Een paar medereizigers hebben pannenkoeken en scrambled eggs gemaakt dus onze magen waren goed gevuld. Vervolgens gingen we naar het natuurgebied Domaine Saint Bernard. Hier hebben we snowshoes gehuurd. Dit zijn een soort mini ski’s en lijken een beetje op tennisrackets. Deze snowshoes zorgen ervoor dat je veel grip hebt als je over de sneeuw en ijzige paden loopt. We maakten een wandeling van ongeveer vijf kilometer waarin we eerst veel moesten stijgen en op het hoogste punt werden we beloond met een prachtig uitzicht over Domaine Saint Bernard. Helaas zijn we onderweg niet veel dieren tegengekomen behalve wat vogels. Ik voelde me deze dag niet heel goed en was steeds misselijk dus ik heb niet heel erg van de wandeling genoten. Ook loop ik blijkbaar niet helemaal recht dus stond ik steeds op de achterkant van mijn snowshoes. Gelukkig niet gevallen, maar het scheelde soms niet veel. Eenmaal terug bij het verhuurpunt hebben de jongens van de groep de boodschappen gedaan. ’s Avonds hebben we mac ’n cheese gegeten en wederom een film gekeken. Morgen laten we de natuur achter en maken we ons op voor de jaarwisseling in Ottawa!

 

 

 

Kerst vieren in Canada

24 december 2018: Het moet gewoon lukken!

Als ik iets wil dan zet ik mij daar 100% voor in dus vandaag ging ik mij volledig focussen op het onder controle krijgen van het ‘toeside’ gedeelte van snowboarden. Dit keer hadden we les in het skigebied van Mont-Saint-Anne. Ik had als niveau (al voor de reis) gemiddeld opgegeven dus niet meer op de kinderpiste! Dacht ik dan… In eerste instantie zat ik in een groepje van drie leerlingen met twee ski-instructeurs, maar toen bleek dat de rest beginners waren. Ik had geen zin om de hele ochtend op de kinderpiste te blijven dus nadat ik twee keer van de kinderpiste af was gegaan vond ik het tijd voor de volgende stap. Gelukkig vond de ski-instructeur dat ook en gingen we met de lift naar de top van de berg. Dit was misschien ook een beetje overdreven, ik bedoel, ik hoefde niet meteen naar het hoogste punt ofzo. Dit was een dichte lift en onderweg kletste ik wat met de ski-instructeur. Ik gaf aan dat ik graag toeside wilde leren en hij vond dat een goed plan omdat ik heelside al goed onder controle had. Eenmaal uit de lift zag ik dat de piste heel breed was en er genoeg ruimte was om heelside naar beneden te gaan. Ik twijfelde even of ik maar gewoon heelside zou gaan dan. Maar de ski-instructeur bleef erbij dat ik toeside ook wel snel zou leren dus dat we dat gewoon gingen doen. Oh men wat had die jongen het toch mis! Door mijn angst om weer zo hard te vallen ging het keer op keer mis omdat ik niet door durfde te draaien (in mijn hoofd draaide ik trouwens wel al door maar dat had hij niet in de gaten). Ik wist wat ik fout deed, maar ik durfde gewoon niet door te draaien omdat ik niet met mijn rug naar de berg wilde staan. Het gevolg was dat ik steeds op mijn knieën viel en ik gewoon niet meer durfde. De ski-instructeur bleef heel rustig en doordat hij mij een paar keer heeft vastgehouden lukte het, samen met hem, wel om te draaien. Het ging steeds beter en op een gegeven moment voelde ik mij zeker genoeg om het alleen te kunnen doen. Verrassend genoeg ging dat ook goed en daarna ging het een paar keer achter elkaar goed! Ik voelde dat ik de beweging onder de knie kreeg en dat gaf me een heel goed gevoel! Ik moest het van hem nog een paar keer op een hogere snelheid proberen en omdat ik toch een beetje overmoedig werd ging dat meteen al mis. Ik baalde gigantisch, maar hij zei dat het kwam omdat het ik op een deel waar veel ijs lag probeerde en dat ik niet op moest geven. Dus dat deed ik ook maar niet. Toch ging het op hogere snelheid vaak niet goed en na, voor mijn gevoel, 100 keer op mijn knieën gevallen te zijn zag ik het echt niet meer zitten. Ik mocht van hem een stuk piste gewoon op mijn manier afgaan zodat ik mij weer zeker op mijn board voelde. Dit ging goed en hij vond het grappig dat ik zo hard durfde en totaal geen angst had, maar dat we wel weer toeside gingen oefenen nu… Maar hij had een andere uitdaging voor mij bedacht waardoor ik mij nog zekerder zou voelen. Ik moest proberen om 360 graden te draaien, dus helemaal doordraaien tot je weer met hetzelfde been voorstaat. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar hij was uiterst serieus. Hij vond dat ik op die manier goed mijn board leerde aanvoelen en toeside dan ook makkelijker zou gaan. Ik had hier wel wat meer snelheid voor nodig, maar ik hoefde niet keihard. De eerste keer vond ik het wel spannend, maar het lukte wel. Mazzel dacht ik nog. Maar de rest van dat deel van de piste heb ik 360’s gedraaid en ze gingen allemaal goed! Dat was echt heel gaaf totdat hij aangaf dat ik nu van toeside weer terug moest leren draaien. Dit was het punt dat ik echt niet meer kon en ik na vijf keer vallen had aangegeven dat ik wilde stoppen met toeside… Hij snapte het helemaal, maar gaf mij wel mee dat ik toeside in principe onder controle heb, maar dat ik het veel moet doen om vertrouwen er in te krijgen. Dat was wel goed om te horen en ik kreeg weer groen licht om de piste af te sjeezen! Beneden namen we afscheid en ging ik terug naar de kantine om te lunchen met de groep.

Samen de berg af!

In de middag gingen we de lange afdaling nog een keer met de groep doen, maar toen ik boven aan de piste stond voelde ik al dat mijn benen echt pijn deden! Ik dacht ook dat als ik nog één keer op mijn knieën zou vallen ze zouden breken… Maar ja, dan sta je al boven op de berg. En ja ik kon nog terug met de lift, maar dat wilde ik ook niet, want ik wilde doorzetten! Dus toch maar begonnen aan de afdaling, maar mijn linkerbeen wilde echt niet meer! Gelukkig kan ik ook met mijn rechterbeen voor, maar ik sta toch steviger met links. We moesten een paar keer stoppen onderweg vanwege valpartijen en op een gegeven moment kon ik écht niet meer! Ik wilde naar de groep toe boarden en daar aangekomen werd ik door twee vreemden onderuit geskied. Toen had ik het echt gehad en wilde ik alleen nog maar zo snel mogelijk naar beneden. Eén jongen uit de groep is met mij gegaan en ik ben onderweg nog een paar keer gevallen, maar gelukkig niet al te vaak en te hard. Wel kon ik echt alleen met rechtsvoor want zodra ik naar links wilde wisselen stribbelde mijn hele lijf tegen. Ik kon daardoor niet zo hard, maar uiteindelijk ben ik toch beneden gekomen! Ik heb mijn board en mijn schoenen teruggebracht naar de verhuur en ben in de kantine met een andere jongen van de groep wat gaan drinken. Ik was klaar met snowboarden vandaag!

Kerstavond

’s Avonds hadden we gereserveerd bij een restaurant aan de voet van de berg waar we onze kerstavond doorbrachten. We hadden leuke gesprekken en de sfeer kwam er al echt in! Ik vond dit één van de gezelligste avonden van de reis! Een hoogtepunt van vandaag was ook de heerlijke chocoladefondue die ik samen met een jongen van mijn groep deelde. Dat was echt een heerlijk toetje!
Na het eten gingen we naar het hotel en op een kamer speelden we Secret Santa. Een deelneemster had dit van tevoren voorgesteld en iedereen moest dan een cadeautje kopen. Door middel van een spel werden de cadeautjes geruild en had je aan het einde een ander cadeautje! We speelden het spel door middel van vragen en zo leerde je elkaar ook wat beter kennen. Ik vond het een heel geslaagd spel en ik eindigde uiteindelijk met een massage set! We deden nog een spelletje en toen kropen we lekker ons bed in!

25 december 2018: Geen slee met rendieren maar met honden!

Vandaag was het eerste kerstdag en het was toch wel bijzonder om dit in het buitenland te vieren. Ik miste mijn familie en heb ze in de ochtend even gebeld, want het was toch wel raar om er niet bij te zijn. Maar er stond vandaag een geweldige activiteit gepland dus ik kon mijn gedachten snel verzetten! En eerlijk is eerlijk, ik zou op deze manier elk jaar wel kerst willen vieren! We gingen namelijk een ritje op de hondenslee maken! En niet zomaar een ritje waarbij je gaat liggen en verder niks doet (behalve van de natuur genieten natuurlijk). Maar eentje waarbij je zelf het stuur, nou ja de teugels, mocht overnemen! Vooraf wist ik al dat dit één van de hoogtepunten van de reis zou worden en het was geweldig! We moesten ons opdelen in tweetallen en ik ging met de jongen die zijn arm bezeerd had met snowboarden. Hij kon niet rijden dus ik hoefde niet met hem te wisselen en mocht de hele tijd rijden!

Maar hoe zorg je dat ze stoppen?

Eerst werd uitgelegd hoe je de commando’s aan de honden gaf en welke bewegingen je daarbij moest maken. De hond die bij ons de leider was heette Enya en als je een commando gaf moest je eerst haar naam zeggen. Om de honden te laten lopen moest ik ‘Enya Allée’ zeggen en naar voren leunen. Ook als je harder wilde kon je dit zeggen en om er kracht bij te zetten kon je zelf ook een stukje de slee duwen. Dit moest sowieso als we een berg opgingen. Het was dus nog best hard werken en die jongen lag maar lekker te liggen en te genieten van het uitzicht😉

Enya Allée

Als ik wilde stoppen moest ik ‘Enya Woo’  zeggen en naar achteren leunen. Als ik langzamer wilde dan moest ik ‘Enya Do’ zeggen en maakte ik dezelfde beweging als wanneer ik wilde stoppen, maar dan minder hevig. Om een bocht door te gaan moest ik mijn gewicht naar een kant van de slee verplaatsen. Eerst dacht ik aan mijn motto: Go hard or go home, maar toen de twee deelnemers voor ons uit de bocht vlogen bedacht ik mij toch maar. Ik had natuurlijk die jongen met de blessure in mijn slee en ik wilde ook liever niet uit de bocht vliegen. Dus bij de bochten hoorde je mij ‘Enya Do’ schreeuwen en uit de bocht meteen ‘Enya Allée’, want ja dan konden we weer tempo maken. Onze rit ging best goed totdat ze andere honden zagen. Het stuur werkte niet zo goed meer in plaats van linksaf gingen we gewoon rechtdoor. We waren letterlijk van het padje af.  ‘Enya Woo’ werkte gelukkig wel nog en we stonden toch wel snel stil. De leidster kwam naar ons toe en leidde de honden weer naar het juiste pad. De rest van de rit ging ook heel goed, alleen als we stil moesten staan dan vonden onze honden het fijn om overal heen te lopen en raakten ze in de knoop. Daarom kregen wij een andere hond erbij, Ayko. Deze zou wat beter luisteren en de groep honden beter leiden. Dat was niet helemaal zo, want Ayko dacht dat hij ook wel kon keten in deze groep. Maar uiteindelijk hebben we een hele toffe hondensleerit gehad! Nog een paar selfies gemaakt met onze sleehonden en toen een rondleiding door hun verblijf gekregen. De rondleiding was heel interessant en het was gaaf om te zien waar de sleehonden verbleven. Ik vond het ook heel leuk dat ze zelf honden fokken en hoe ze de puppy’s dan opleiden tot sleehond!

Op naar Quebec-city

In de middag vertrokken we naar Quebec-city! We verbleven daar in een hostel wat vlakbij de hoofdstraat ligt en van daaruit is een deel van de groep de stad al gaan verkennen. Ik ben met een paar anderen naar een koffiebar gegaan en daar hebben we lekker met elkaar gekletst met een kop koffie en chocolademelk erbij. Terug in het hostel hebben we ons klaargemaakt voor ons kerstdiner! Omdat er niet veel geopend was met kerst had ik gereserveerd bij Sapristi. Ik was al eerder bij dit Italiaanse restaurant geweest en ook deze keer was het heerlijk! Vooral van het toetje, S’Mores, heb ik echt genoten. Het was een geweldige eerste kerstdag ondanks dat ik in de ochtend mijn familie wel miste. De rest van de dag heb ik alleen maar genoten van de bijzondere ervaring en het feit dat ik kerst mocht vieren in een stadje dat zo het decor van een kerstfilm kon zijn. In Canada hebben ze geen tweede kerstdag zoals wij die hebben dus morgen is alles weer open en kunnen we Quebec verder gaan verkennen!

Liefs Sarina en een knuffel van deze knapperd 😉