Kerst vieren in Canada

24 december 2018: Het moet gewoon lukken!

Als ik iets wil dan zet ik mij daar 100% voor in dus vandaag ging ik mij volledig focussen op het onder controle krijgen van het ‘toeside’ gedeelte van snowboarden. Dit keer hadden we les in het skigebied van Mont-Saint-Anne. Ik had als niveau (al voor de reis) gemiddeld opgegeven dus niet meer op de kinderpiste! Dacht ik dan… In eerste instantie zat ik in een groepje van drie leerlingen met twee ski-instructeurs, maar toen bleek dat de rest beginners waren. Ik had geen zin om de hele ochtend op de kinderpiste te blijven dus nadat ik twee keer van de kinderpiste af was gegaan vond ik het tijd voor de volgende stap. Gelukkig vond de ski-instructeur dat ook en gingen we met de lift naar de top van de berg. Dit was misschien ook een beetje overdreven, ik bedoel, ik hoefde niet meteen naar het hoogste punt ofzo. Dit was een dichte lift en onderweg kletste ik wat met de ski-instructeur. Ik gaf aan dat ik graag toeside wilde leren en hij vond dat een goed plan omdat ik heelside al goed onder controle had. Eenmaal uit de lift zag ik dat de piste heel breed was en er genoeg ruimte was om heelside naar beneden te gaan. Ik twijfelde even of ik maar gewoon heelside zou gaan dan. Maar de ski-instructeur bleef erbij dat ik toeside ook wel snel zou leren dus dat we dat gewoon gingen doen. Oh men wat had die jongen het toch mis! Door mijn angst om weer zo hard te vallen ging het keer op keer mis omdat ik niet door durfde te draaien (in mijn hoofd draaide ik trouwens wel al door maar dat had hij niet in de gaten). Ik wist wat ik fout deed, maar ik durfde gewoon niet door te draaien omdat ik niet met mijn rug naar de berg wilde staan. Het gevolg was dat ik steeds op mijn knieën viel en ik gewoon niet meer durfde. De ski-instructeur bleef heel rustig en doordat hij mij een paar keer heeft vastgehouden lukte het, samen met hem, wel om te draaien. Het ging steeds beter en op een gegeven moment voelde ik mij zeker genoeg om het alleen te kunnen doen. Verrassend genoeg ging dat ook goed en daarna ging het een paar keer achter elkaar goed! Ik voelde dat ik de beweging onder de knie kreeg en dat gaf me een heel goed gevoel! Ik moest het van hem nog een paar keer op een hogere snelheid proberen en omdat ik toch een beetje overmoedig werd ging dat meteen al mis. Ik baalde gigantisch, maar hij zei dat het kwam omdat het ik op een deel waar veel ijs lag probeerde en dat ik niet op moest geven. Dus dat deed ik ook maar niet. Toch ging het op hogere snelheid vaak niet goed en na, voor mijn gevoel, 100 keer op mijn knieën gevallen te zijn zag ik het echt niet meer zitten. Ik mocht van hem een stuk piste gewoon op mijn manier afgaan zodat ik mij weer zeker op mijn board voelde. Dit ging goed en hij vond het grappig dat ik zo hard durfde en totaal geen angst had, maar dat we wel weer toeside gingen oefenen nu… Maar hij had een andere uitdaging voor mij bedacht waardoor ik mij nog zekerder zou voelen. Ik moest proberen om 360 graden te draaien, dus helemaal doordraaien tot je weer met hetzelfde been voorstaat. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar hij was uiterst serieus. Hij vond dat ik op die manier goed mijn board leerde aanvoelen en toeside dan ook makkelijker zou gaan. Ik had hier wel wat meer snelheid voor nodig, maar ik hoefde niet keihard. De eerste keer vond ik het wel spannend, maar het lukte wel. Mazzel dacht ik nog. Maar de rest van dat deel van de piste heb ik 360’s gedraaid en ze gingen allemaal goed! Dat was echt heel gaaf totdat hij aangaf dat ik nu van toeside weer terug moest leren draaien. Dit was het punt dat ik echt niet meer kon en ik na vijf keer vallen had aangegeven dat ik wilde stoppen met toeside… Hij snapte het helemaal, maar gaf mij wel mee dat ik toeside in principe onder controle heb, maar dat ik het veel moet doen om vertrouwen er in te krijgen. Dat was wel goed om te horen en ik kreeg weer groen licht om de piste af te sjeezen! Beneden namen we afscheid en ging ik terug naar de kantine om te lunchen met de groep.

Samen de berg af!

In de middag gingen we de lange afdaling nog een keer met de groep doen, maar toen ik boven aan de piste stond voelde ik al dat mijn benen echt pijn deden! Ik dacht ook dat als ik nog één keer op mijn knieën zou vallen ze zouden breken… Maar ja, dan sta je al boven op de berg. En ja ik kon nog terug met de lift, maar dat wilde ik ook niet, want ik wilde doorzetten! Dus toch maar begonnen aan de afdaling, maar mijn linkerbeen wilde echt niet meer! Gelukkig kan ik ook met mijn rechterbeen voor, maar ik sta toch steviger met links. We moesten een paar keer stoppen onderweg vanwege valpartijen en op een gegeven moment kon ik écht niet meer! Ik wilde naar de groep toe boarden en daar aangekomen werd ik door twee vreemden onderuit geskied. Toen had ik het echt gehad en wilde ik alleen nog maar zo snel mogelijk naar beneden. Eén jongen uit de groep is met mij gegaan en ik ben onderweg nog een paar keer gevallen, maar gelukkig niet al te vaak en te hard. Wel kon ik echt alleen met rechtsvoor want zodra ik naar links wilde wisselen stribbelde mijn hele lijf tegen. Ik kon daardoor niet zo hard, maar uiteindelijk ben ik toch beneden gekomen! Ik heb mijn board en mijn schoenen teruggebracht naar de verhuur en ben in de kantine met een andere jongen van de groep wat gaan drinken. Ik was klaar met snowboarden vandaag!

Kerstavond

’s Avonds hadden we gereserveerd bij een restaurant aan de voet van de berg waar we onze kerstavond doorbrachten. We hadden leuke gesprekken en de sfeer kwam er al echt in! Ik vond dit één van de gezelligste avonden van de reis! Een hoogtepunt van vandaag was ook de heerlijke chocoladefondue die ik samen met een jongen van mijn groep deelde. Dat was echt een heerlijk toetje!
Na het eten gingen we naar het hotel en op een kamer speelden we Secret Santa. Een deelneemster had dit van tevoren voorgesteld en iedereen moest dan een cadeautje kopen. Door middel van een spel werden de cadeautjes geruild en had je aan het einde een ander cadeautje! We speelden het spel door middel van vragen en zo leerde je elkaar ook wat beter kennen. Ik vond het een heel geslaagd spel en ik eindigde uiteindelijk met een massage set! We deden nog een spelletje en toen kropen we lekker ons bed in!

25 december 2018: Geen slee met rendieren maar met honden!

Vandaag was het eerste kerstdag en het was toch wel bijzonder om dit in het buitenland te vieren. Ik miste mijn familie en heb ze in de ochtend even gebeld, want het was toch wel raar om er niet bij te zijn. Maar er stond vandaag een geweldige activiteit gepland dus ik kon mijn gedachten snel verzetten! En eerlijk is eerlijk, ik zou op deze manier elk jaar wel kerst willen vieren! We gingen namelijk een ritje op de hondenslee maken! En niet zomaar een ritje waarbij je gaat liggen en verder niks doet (behalve van de natuur genieten natuurlijk). Maar eentje waarbij je zelf het stuur, nou ja de teugels, mocht overnemen! Vooraf wist ik al dat dit één van de hoogtepunten van de reis zou worden en het was geweldig! We moesten ons opdelen in tweetallen en ik ging met de jongen die zijn arm bezeerd had met snowboarden. Hij kon niet rijden dus ik hoefde niet met hem te wisselen en mocht de hele tijd rijden!

Maar hoe zorg je dat ze stoppen?

Eerst werd uitgelegd hoe je de commando’s aan de honden gaf en welke bewegingen je daarbij moest maken. De hond die bij ons de leider was heette Enya en als je een commando gaf moest je eerst haar naam zeggen. Om de honden te laten lopen moest ik ‘Enya Allée’ zeggen en naar voren leunen. Ook als je harder wilde kon je dit zeggen en om er kracht bij te zetten kon je zelf ook een stukje de slee duwen. Dit moest sowieso als we een berg opgingen. Het was dus nog best hard werken en die jongen lag maar lekker te liggen en te genieten van het uitzicht😉

Enya Allée

Als ik wilde stoppen moest ik ‘Enya Woo’  zeggen en naar achteren leunen. Als ik langzamer wilde dan moest ik ‘Enya Do’ zeggen en maakte ik dezelfde beweging als wanneer ik wilde stoppen, maar dan minder hevig. Om een bocht door te gaan moest ik mijn gewicht naar een kant van de slee verplaatsen. Eerst dacht ik aan mijn motto: Go hard or go home, maar toen de twee deelnemers voor ons uit de bocht vlogen bedacht ik mij toch maar. Ik had natuurlijk die jongen met de blessure in mijn slee en ik wilde ook liever niet uit de bocht vliegen. Dus bij de bochten hoorde je mij ‘Enya Do’ schreeuwen en uit de bocht meteen ‘Enya Allée’, want ja dan konden we weer tempo maken. Onze rit ging best goed totdat ze andere honden zagen. Het stuur werkte niet zo goed meer in plaats van linksaf gingen we gewoon rechtdoor. We waren letterlijk van het padje af.  ‘Enya Woo’ werkte gelukkig wel nog en we stonden toch wel snel stil. De leidster kwam naar ons toe en leidde de honden weer naar het juiste pad. De rest van de rit ging ook heel goed, alleen als we stil moesten staan dan vonden onze honden het fijn om overal heen te lopen en raakten ze in de knoop. Daarom kregen wij een andere hond erbij, Ayko. Deze zou wat beter luisteren en de groep honden beter leiden. Dat was niet helemaal zo, want Ayko dacht dat hij ook wel kon keten in deze groep. Maar uiteindelijk hebben we een hele toffe hondensleerit gehad! Nog een paar selfies gemaakt met onze sleehonden en toen een rondleiding door hun verblijf gekregen. De rondleiding was heel interessant en het was gaaf om te zien waar de sleehonden verbleven. Ik vond het ook heel leuk dat ze zelf honden fokken en hoe ze de puppy’s dan opleiden tot sleehond!

Op naar Quebec-city

In de middag vertrokken we naar Quebec-city! We verbleven daar in een hostel wat vlakbij de hoofdstraat ligt en van daaruit is een deel van de groep de stad al gaan verkennen. Ik ben met een paar anderen naar een koffiebar gegaan en daar hebben we lekker met elkaar gekletst met een kop koffie en chocolademelk erbij. Terug in het hostel hebben we ons klaargemaakt voor ons kerstdiner! Omdat er niet veel geopend was met kerst had ik gereserveerd bij Sapristi. Ik was al eerder bij dit Italiaanse restaurant geweest en ook deze keer was het heerlijk! Vooral van het toetje, S’Mores, heb ik echt genoten. Het was een geweldige eerste kerstdag ondanks dat ik in de ochtend mijn familie wel miste. De rest van de dag heb ik alleen maar genoten van de bijzondere ervaring en het feit dat ik kerst mocht vieren in een stadje dat zo het decor van een kerstfilm kon zijn. In Canada hebben ze geen tweede kerstdag zoals wij die hebben dus morgen is alles weer open en kunnen we Quebec verder gaan verkennen!

Liefs Sarina en een knuffel van deze knapperd 😉