De leukste dagen in Canada bij Parc Omega
1 januari 2019: Het nieuwe jaar goed beginnen!
Vroeg uit de veren, want vandaag hadden we een drukke dag voor de boeg. Ook één van de hoogtepunten van de reis stond vandaag op de planning: naar Parc Omega. Even snel ontbijten bij Starbucks en alvast de lunch halen voor vanmiddag. We waren al voor de opening bij de schaatsenverhuur dus dat kon niet meer fout gaan! Dat dachten we tenminste… Om tien uur zou de schaatsenverhuur open gaan, maar om kwart over tien was er nog niemand. We vroegen aan de hulpverleners die langs kwamen hoe laat de mensen van de schaatsenverhuur er zouden zijn. Als antwoord kregen we dat dat per dag verschilde omdat ze het niet zo nauw namen met de tijd. Inmiddels had ik ook al een paar keer gebeld, maar we hoorden alleen de telefoon binnen overgaan en we wisten al dat daar niemand binnen was. Omdat we in de middag naar Parc Omega zouden gaan konden we niet heel lang meer wachten. We spraken af dat we tot half elf zouden wachten en anders helaas ons schaatsavontuur naar Saint Sauveur of Montréal moesten verplaatsen. Gelukkig was de kraam waar ze Beaver’s Tail verkochten wel al open en konden we genieten van deze zoete Canadese specialiteit. Helaas waren de mensen van de schaatsenverhuur er om half elf nog niet en besloten we naar Parc Omega te gaan.
Parc Omega: De leukste plek van Canada!
Parc Omega maakte de teleurstelling van het niet kunnen schaatsen ruimschoots goed! Parc Omega is een dierenpark in Omega waar een aantal dieren vrij rondlopen. Ook zijn er verschillende plekken waar de dieren achter een hek zitten, maar wel heel veel ruimte hebben om rond te lopen. Ik zou hier een heel boek over kunnen schrijven, want ik vind het zo gaaf! De weg, waar je met je auto overheen rijdt, loopt dwars door het dierenpark waar rendieren, bizons, zwijnen en kalkoenen vrij rondlopen. Je kunt de dieren wortels voeren en dan komen ze zo ver mogelijk je auto in. Ondanks de kou hebben we toch de hele tijd de ramen open gedaan als er weer een rendier naast ons stond. De bizons en rendieren die een gewei hadden mochten we niet voeren, de rest wel. Je volgt een bepaald parcours en onderweg kom je, naast de loslopende dieren, ook de plaatsen tegen waar de dieren achter een hek zitten. Je mag overal stoppen, mits je rechts blijft staan en in de auto blijft, dus je kunt overal de tijd voor nemen. We reden eerst met de auto naar het midden van het parcours. Daar werd een informatieve show over wolven gehouden waarin er meer verteld werd over de wolven, hun gewoonten en het leven in het wild. Hier zag je ook duidelijke welke wolven de leiders waren en welke wolven onderaan de roedel stonden. Vervolgens aten we onze lunch op en maakten we een ritje op de paardenslee. Dit was een heel klein rondje, maar wel leuk om een keer te doen! Onderweg kwamen we nog Bambi’s tegen waar ik een leuke selfie mee heb genomen.
We vervolgden de route en ik heb met zoveel mogelijk dieren selfies genomen. Ik vind dat echt hilarisch en het grappige is dat ik veel dieren, op de een of andere manier, ook zo ver krijg dat ze echt in de camera kijken. Zo lijkt het net alsof ze er even goed voor gaan staan en echt poseren voor de foto. Met de meeste rendieren was het gelukt, ook het zwijntje luisterde naar me en de volgende uitdaging waren de kalkoenen en bizons. We kwamen kalkoenen tegen en ik probeerde een selfie te maken waarbij de kalkoen recht in de camera keek. Wonder boven wonder is dat ook gelukt en het is echt een supergrappige foto geworden! Op het volgende stuk konden we witte vossen zien. Deze zaten wel achter een hek, maar waren heel schattig om te zien! Op het volgende deel zouden we zwarte beren achter het hek kunnen zien, maar die waren blijkbaar in een diepe winterslaap. Ik was best teleurgesteld, want ik ben echt gek op beren! Gelukkig werd ik daarna meteen opgevrolijkt door een hele lieve bizon. Toen we aankwamen rijden zagen we al dat de bizons de auto’s aan het aflikken waren. Op het moment dat wij bij de bizon aankwamen, liep hij naar mijn kant van de auto. Ik had mijn raam al open om de bizon te aaien. Het is een heel apart gevoel want de haren van de bizon zijn heel stug en het voelt heel dik aan. Ik wilde heel graag een selfie met deze bizon, maar dacht dat het niet zou lukken. Ik probeerde het toch en zei dat hij naar de camera moest kijken. Tot mijn verbazing deed hij dat en ik heb daar echt een hele leuke selfie van kunnen maken. Het filmpje daarvan zie je bovenaan deze blog. De bizon vond mijn haar blijkbaar ook lekker ruiken en ging volop met zijn hoofd en snuit tegen mijn hoofd aan. Ik vond het echt een hele schattige bizon en vergat ook op dat moment hoe gevaarlijk ze kunnen zijn dus ik kon er 100% van genieten. De rest van de auto vond het maar wat dat ik met elk dier een goede selfie kon maken dus binnenkort zal ik hier maar een stappenplan van maken.
De weg was op sommige plaatsen wel glad, maar we hebben er gelukkig niet heel veel last van gehad. Ik heb alleen één keer de auto van de helling naar beneden moeten laten rollen. Dit kwam omdat er midden op de weg een rendier stond en die was niet van plan om aan de kant te gaan. Toen het rendier eindelijk aan de kant ging lukte het mij niet meer om de helling op te komen omdat ik steeds weggleed. Uiteindelijk is het goed gekomen, maar ik vond het wel spannend! Uiteindelijk hebben we twee keer de route gedaan zodat we konden wisselen van plaats en iedereen leuke foto’s kon maken. We reden ook pas tegen sluitingstijd het park uit naar onze volgende verblijfplaats: Saint Sauveur. Nadat we ingecheckt hadden in ons hotel hebben we ons allemaal even opgefrist, want de meesten hadden de dieren wel geaaid of wat slijm van de dieren op zich gekregen. Daarna hebben we in bij een soort steakrestaurant wat gegeten. Dat was niet heel erg lekker, want mijn burger was bijna zwart aan de onderkant. Daarna nog maar wat lekkers genomen en op tijd gaan slapen. Morgen gaan we op een andere manier de berg af dan we al hadden gedaan.
2 januari 2019: Snowtuben
Deze ochtend gingen we naar een andere piste dan normaal. We gingen namelijk niet skiën of snowboarden, maar snowtuben. In het snowpark waar we heen gingen waren er verschillende mogelijkheden om van de berg af te gaan. Ook had je verschillende pistes, van groen tot zwart. We konden ook met een groepje samen de berg af in een soort raft of tornado. Daar begonnen we mee. Eerst met z’n allen in de raft. Deze werd door de skilift naar boven getrokken en bovenaan kon je de raft klaarzetten voor de afdaling. Met deze raft ga je gewoon recht naar beneden de berg af. We vonden dat allemaal erg leuk en de volgende stap was om met de tornado de berg af te gaan. Deze ging van dezelfde piste af als de raft, alleen dit was een rond ‘raft’ waardoor je onderweg nog een paar keer rondgedraaid werd. Meestal word ik hier behoorlijk misselijk in, maar dit keer viel dat gelukkig mee! Klaar voor de volgende afdaling! We gingen naar een ander deel van de piste en daar kozen we ervoor om in de bobslee naar beneden te gaan. Dit was echt supergaaf en we waren behoorlijk snel beneden. Op deze piste was er nog een andere manier om naar beneden te gaan: de Vortex 360. Ook deze draaide rond terwijl we naar beneden gingen maar nu zat je met je gezicht naar de buitenkant van de Vortex. Deze afdaling deed ik samen met de meiden uit mijn groep en ik kwam er (gelukkig tegen het einde) achter dat dit toch wel iets te intens was en ik echt behoorlijk misselijk was. Tijd voor pauze dus!
Met de band van de piste af!
In de kantine aten we wat en na even uitgerust te hebben was ik weer klaar voor de volgende pistes! Nu kreeg iedereen een eigen rubber band waar je in moest zitten, maar je kon wel samen de berg af. De jongens begonnen meteen op de zwarte piste, maar ik wilde eerst even kijken hoe dit ging. Ik ging samen met een meisje uit de groep naar de groene piste en dat vond ik al hoog. Toch was het echt geweldig om van de berg af te sjeezen en totaal niet eng. Klaar voor het volgende niveau dus! Rood was een stukje hoger en steiler, maar zag er ook heel gaaf uit. We werden door een hele grote man de berg afgeduwd en we gingen echt keihard! Nu vonden we het ook wel tijd om van de zwarte piste af te gaan! Ook dit ging helemaal goed en bij de volgende afdaling kwamen we de jongens van de groep tegen. We wisselden en ik ging samen met een van de jongens de zwarte piste af. Hoe goed het met het meisje ging, zo slecht ging het met die jongen. We gingen iets te hard de bocht door en ik stootte mijn elleboog tegen de ijswand en de jongen raakte met zijn voet de ijswand. Het deed meteen pijn en ik wilde eigenlijk even naar binnen om te kijken of het bloedde of niet.
In de kantine bleek dat het niet bloedde, maar het was wel erg dik. Ik moest van mijn groep toch even langs de EHBO en daar kreeg ik ijs om de zwelling te verminderen. Ze adviseerden mij ook om rustig aan te doen de rest van de dag dus ik ben niet meer mee gegaan toen ze met de rubberen banden naar beneden gingen. Aan het eind van de dag zijn we nog wel samen in de raft en de tornado gegaan. Gelukkig niet meer mijn arm gestoten! ’s Avonds nog wat gegeten bij een restaurant waar ze allerlei gerechten met kip hadden en heerlijke toetjes! Daarna naar bed, want de volgende dag gingen we shoppen en naar onze laatste verblijfplaats van de reis: Montréal!